دوستی سوالی تکراری پرسید که پاسخی تکراری داشت. اعجاز قرآن در چیست؟ من از پاسخ به سوالش گذشتم. به او گفتم معجزه برای کسانی است که برای باور داشتن به حقانیت راه و عقیده‏ای، کاری به خود سخن و اندیشه ندارند و با وجود معجزه‏ای مثل ید بیضا و احیای اموات، مومن و با نبودش کافر می‏شوند. اما قرآن کتاب اندیشه است. برای حقانیت خود دلیلی جز گفته‏هایش ندارد. محمد(ص) به میان عرب جاهلی کتابی آورد که تکیه‏کلامش یعقلون و یبصرون بود و از الوالالباب می‏گفت. اینکه اراده الهی بر این باشد که پیامبر خاتمش معجزه‏ای از جنس معجزات پیامبران پیشین نیاورد پیامی ارزشمند برای بشر -از عرب جاهلی تا قرن 21- دارد. خداوند به انسان فهماند که دیگر ایمان به معجزه لایق بشر نیست. ایمان باید متعلق به خود دعوت و اندیشه باشد و این مرتبه از ایمان جز با گوهر خردورزی حاصل نمی‏شود.
اما صد حیف که ما هنوز پیام اصلی قرآن را نفهمیده‏ایم و خود را به آب و آتش می‏زنیم تا معجزه بودنش را برای خود و جهانیان ثابت کنیم تا بلکه هم جهانیان را مومن کنیم و هم ایمان خود را مستحکم. این تلاش ما حکایت از این دارد که ما فرزندان قوم بنی‏اسرئیلیم. ایمان ما به عصایی بند است که اژدها می‏شود و خرج کافر شدن‏مان فقط یک گوساله سامری است. اگر پیام خردورزی پیامبرمان را می‏فهمیدیم حرمت اندیشه را نگه می‏داشتیم و ارزش کفری که از خطای در تفکر حاصل شده برایمان بیشتر از ایمانی بود که فرزند احساسات است. هنوز ایمان با شمشیر نزد ما باشرف‏تر از کفر از روی اختیار است.

با عرض معذرت از دوستان گرامی خصوصا آقایان پویا و بهرام به دلیل اشتباهی که بنده در حین انجام تغییرات در وبلاگ انجام دادم همه نظرات حذف شدند. البته جای شکرش باقی است که پویای عزیز آخرین نظرات جناب بهرام را خوانده بود.